گزینه درست را حدس بزنید!

سه حالت بیشتر نداره، یا معتاد شدم، یا عاشق، یا ته مونده سرماخوردگی است هنوز که به جبران اون همه خواب اولش حالا بیخوابی زده به سرم، وگرنه این چیزا تو قاموس من معنا نداره!

باز باران با ترانه

این هفته بدجوری سرماخورده بودم، هنوزم کامل خوب نشدم، سرم به بزرگیه یه کوهه هر چند تراوشاتش نشان از بزرگی کوه وارش نمی کنه حتی اونقدر که تحمل سنگینی هر از گاهی اش برات آسون بشه حداقل! اما چی می تونه جلوی عشق بازی با هوای بارونیه زیبای بهار رو بگیره، اونم وقتی به لطف موسیقی اصیل ایرانی و گلدون رازقی پر از گل کنار در اتاق که به بالکن باز می شه و چای داغی که مامان مهربون با گل عطری دم کرده و برات آورده، بساط عیش و مستی هم مهیا باشه. این می شه که بی اختیار یاد شعر زیبای کودکی می افتی که تابستون گرم شهرستان رو برات رنگ بهشتی می کرد به کوچکی همون باورهای کوچیکت و سر کلاس بی اختیار موقع زمزمه اش با تصور بارون و بهار و جنگل و زیبایی هاش اونچنان غرق رویا می شدی که صدای مهربون معلم و خنده های شیطنت آمیز بقیه بچه ها از بی توجهی تو، جدات می کرد از رویای بهشت کوچیکت. حالا بعد مدتها باز همون رویاست و همون بارون و همون شعر که

باز باران

با ترانه

با گهرهای فراوان...

باز باران با ترانه

این هفته بدجوری سرماخورده بودم، هنوزم کامل خوب نشدم، سرم به بزرگیه یه کوهه هر چند تراوشاتش نشان از بزرگی کوه وارش نمی کنه حتی اونقدر که تحمل سنگینی هر از گاهی اش برات آسون بشه حداقل! اما چی می تونه جلوی عشق بازی با هوای بارونیه زیبای بهار رو بگیره، اونم وقتی به لطف موسیقی اصیل ایرانی و گلدون رازقی پر از گل کنار در اتاق که به بالکن باز می شه و چای داغی که مامان مهربون با گل عطری دم کرده و برات آورده، بساط عیش و مستی هم مهیا باشه. این می شه که بی اختیار یاد شعر زیبای کودکی می افتی که تابستون گرم شهرستان رو برات رنگ بهشتی می کرد به کوچکی همون باورهای کوچیکت و سر کلاس بی اختیار موقع زمزمه اش با تصور بارون و بهار و جنگل و زیبایی هاش اونچنان غرق رویا می شدی که صدای مهربون معلم و خنده های شیطنت آمیز بقیه بچه ها از بی توجهی تو، جدات می کرد از رویای بهشت کوچیکت. حالا بعد مدتها باز همون رویاست و همون بارون و همون شعر که

باز باران

با ترانه

با گهرهای فراوان...

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

یار خوش چیزی است، زیرا که یار از خیال یار قوّت می گیرد و می بالد و حیات می گیرد. چه عجب می آید مجنون را خیال لیلی قوّت می داد و غذا می شد؟ جایی که خیال معشوق مجازی را این قوت و تاثیر باشد که یار او را قوّت بخشد، یار حقیقی را چه عجب می داری که قوّتش بخشد خیال او در صورت و غیبت؟ چه جای خیال است؟ آن خود جان حقیقتهاست، آن را خیال نگویند...عالم بر خیال قائم است و این عالم را حقیقت می گویی، جهت آنکه در نظر می آید و محسوس است و آن معانی را که عالم فرع اوست، خیال می گویی؟ کار به عکس است. خیال خود، این عالم است که آن معنی صد چو این پدید آرد و بپوسد و خراب شود و نیست گردد و باز عالم نو پدید آرد بِه، و او کهن نگردد منزّه است از نوی و کهنی. فرعهای او متّصفند به کهنی و نوی و او که محدث اینهاست از هر دو منزّه است و ورای هر دوست.

من و درس و مشق

مگه میشه درس رو هم دوست داشت!! نمی دونم والا، دچار تضادهای فلسفی شدم با خودم انگار...من و درس و عشق؟! استفهام انکاریه...عشق به مدّرس رو میشه باور کرد ;) ، مدرسه هم فی نفسه مکان مناسبی برای آتیش سوزوندن محسوب میشه، اما درس؟! من؟ خودمم موندم، یعنی میشه؟ شاید بشه قضیه سیاهچاله های فضایی و ممکن شدن سفر زمان اونم تو همین چند ماه اخیر رو باور کردها، اما این یه قلم، عشق اینجانب به درس و مشق، تو کَت من یکی که نمی ره، چرا دروغ...

من و درس و مشق

مگه میشه درس رو هم دوست داشت!! نمی دونم والا، دچار تضادهای فلسفی شدم با خودم انگار...من و درس و عشق؟! استفهام انکاریه...عشق به مدّرس رو میشه باور کرد ;) ، مدرسه هم فی نفسه مکان مناسبی برای آتیش سوزوندن محسوب میشه، اما درس؟! من؟ خودمم موندم، یعنی میشه؟ شاید بشه قضیه سیاهچاله های فضایی و ممکن شدن سفر زمان اونم تو همین چند ماه اخیر رو باور کردها، اما این یه قلم، عشق اینجانب به درس و مشق، تو کَت من یکی که نمی ره، چرا دروغ...

تکامل

کی می دونه کدوم پیله یه پروانه زیبا می شه کدوم یه کرم باقی می مونه

... تازه خیلی ها هم تو همون پیله می میرن

تکامل

کی می دونه کدوم پیله یه پروانه زیبا می شه کدوم یه کرم باقی می مونه

... تازه خیلی ها هم تو همون پیله می میرن

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم، که جان را نسخه ای باشد زلوح خال هندویت

روباه آهی کشید و گفت: حیف که هیچ چیز بی عیب نیست. لیکن دوباره به فکر قبلی خود بازگشت و گفت: زندگی من یکنواخت است. من مرغها رو شکار می کنم و آدمها مرا. تمام مرغها به هم شبیهند و تمام آدمها با هم یکسان. به همین جهت در اینجا اوقات به کسالت می گذرد. ولی تو اگر مرا اهلی کنی زندگی من همچون خورشید روشن خواهد شد. من با صدای پایی آشنا خواهم شد که با صدای پاهای دیگر فرق خواهد داشت. صدای پاهای دیگر مرا به سوراخ فرو خواهد برد ولی صدای پای تو همچون نغمه موسیقی مرا از لانه بیرون خواهد کشید. بعلاوه خوب نگاه کن! آن گندم زارها را در آن پایین می بینی؟ من نان نمی خودم و گندم در نظرم چیز بی فایده ای است. گندم زارها مرا به یاد هیچ چیز نمی اندازند و این جای تاسف است! اما تو موهای طلایی داری. و چقدر خوب خواهد شد آن وقت که مرا اهلی کرده باشی! چون گندم زار که به رنگ طلاست مرا یاد تو خواهد انداخت. آن وقت من صدای وزیدن باد را در گندم زار دوست خواهم داشت...

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم، که جان را نسخه ای باشد زلوح خال هندویت

روباه آهی کشید و گفت: حیف که هیچ چیز بی عیب نیست. لیکن دوباره به فکر قبلی خود بازگشت و گفت: زندگی من یکنواخت است. من مرغها رو شکار می کنم و آدمها مرا. تمام مرغها به هم شبیهند و تمام آدمها با هم یکسان. به همین جهت در اینجا اوقات به کسالت می گذرد. ولی تو اگر مرا اهلی کنی زندگی من همچون خورشید روشن خواهد شد. من با صدای پایی آشنا خواهم شد که با صدای پاهای دیگر فرق خواهد داشت. صدای پاهای دیگر مرا به سوراخ فرو خواهد برد ولی صدای پای تو همچون نغمه موسیقی مرا از لانه بیرون خواهد کشید. بعلاوه خوب نگاه کن! آن گندم زارها را در آن پایین می بینی؟ من نان نمی خودم و گندم در نظرم چیز بی فایده ای است. گندم زارها مرا به یاد هیچ چیز نمی اندازند و این جای تاسف است! اما تو موهای طلایی داری. و چقدر خوب خواهد شد آن وقت که مرا اهلی کرده باشی! چون گندم زار که به رنگ طلاست مرا یاد تو خواهد انداخت. آن وقت من صدای وزیدن باد را در گندم زار دوست خواهم داشت...