من بعد از این نه زهد فروشم نه معرفت، کان در ضمیر نیست که اظهار می کنم

بدون شرح است!

اصل مطلب تویی و بس.

من، زندگی، و حاشیه هایم، الباقی همه در حد همین پی نوشتهای نیم خطی هم نیستند...

ترک آسایش گرفتیم این زمان آسوده ایم...

گر به صحرا دیگران از بهر عشرت می روند

ما به خلوت با تو ای آرام جان آسوده ایم

هر چه از دنیا و عقبی راحت و آسایش است

گر تو با ما خوش درآیی ما از آن آسوده ایم

باغبان را گو اگر در گلستان آلاله ایست

دیگری را ده که ما با دلستان آسوده ایم

...

پی نوشت: تو را به داده و نداده، تو را به خواستن و نخواستن، تو را به فراغت از داشتن و نداشتن، تو را به آرامش ات شکر...

بزن این زخمه...

بزن آن پرده، اگر چند تو را سیم

                                                        ازین ساز گسسته 

بزن این زخمه، اگر چند درین کاسه تنبور

                                                        نمانده ست صدایی

بزن این زخمه

                  بر آن سنگ

                               بر آن چوب

                                            بر آن عشق

                                                         که شاید

بَرَدَم راه به جایی.

نغمه توست، بزن!

                  آنچه که ما زنده بدانیم

اگر این «پرده برافتد»

                        من و تو نیز نمانیم،

                                                            اگر چند بمانیم و
                                                                  بگوییم همانیم...

«شفیعی کدکنی»

پی نوشت: حیف عمر که بی شنیدن قطعات سکرآور آلبوم «گفت و گوی چنگ و نی» بگذره... چیزی کم از معجزه نیست غوغای چنگ و همراهی اش با نی تو این آلبوم...

روز اول که سر زلف تو دیدم گفتم، که پریشانی این سلسله را آخر نیست...

نمی دانم آن همه اتفاقی دیدن ها اتفاقی نبود یا این همه اتفاقی ندیدن ها اتفاقی نیست!

اینقدر می دانم هر چه بیشتر می گذرد و مطمئن تر می شوم از فراموشی و گذشتنش، هر از گاهی ذهنم می رود تا پای قاف که دلِ دنبال بهانه ام  یادش نرود این همه کوچکی و ناسپاسی...
خوب که لحظات را یکی یکی شمردم و ریز و درشتش را از هم سوا کردم، خوب که آنهمه نیستی و بی دلی در بودن و وجودشان و این همه حضور و آرامش در نبود و نیستی اش را مز مزه کردم و عطر یادت را زیرگوش دلم زمزمه، لبخند خیس باران خورده می ماند و شیرینی داشتن عمری سوال بی جواب و حیرت از این همه حکمت و عاشقی...

دل نوشت: لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ...

از دوست داشتن...

اندیشه ها با هم می آمیزند و گاه بچه هایی از آن ها متولد می شوند که نام شان را می گذاریم آرمان. بعد بچه ها باید بزرگ شوند، بالغ شوند، پیر شوند و شاید بمیرند. عمرشان به عمق پدر و مادرشان بستگی دارد. به اصالت خانوادگی شان! به همجواری شان با حقیقت. به چیزهای دیگر هم البته وابسته اند. مثلا به خود ما که چقدر حواس مان به آن ها باشد...

 برگرفته از وبلاگ اتاق

سَیدی اَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیا مِنْ قَلْبی

اَللّـهُمَّ اِنّی کُلَّما قُلْتُ قَدْ تَهَیاْتُ وَتَعَبَّاْتُ وَقُمْتُ لِلصَّلوةِ بَینَ یدَیکَ وَناجَیتُکَ اَلْقَیتَ عَلَی نُعاساً اِذا اَنـَا صَلَّیتُ وَسَلَبْتَنی مُناجاتَکَ اِذا اَنَا ناجَیتُ مالی کُلَّما قُلْتُ قَدْ صَلَُحَتْ سَریرَتی وَقَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوّابینَ مَجْلِسی عَرَضَتْ لی بَلِیةٌ اَزالَتْ قَدَمی وَحالَتْ بَینی وَبَینَ خِدْمَتِکَ 

سَیدی لَعَلَّکَ عَنْ بابِکَ طَرَدْتَنی وَعَنْ خِدْمَتِکَ نَحَّیتَنی اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیتَنی مُسْتَخِفّاً بِحَقِّکَ فَاَقْصَیتَنی اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیتَنی مُعْرِضاً عَنْکَ فَقَلَیتَنی اَوْ لَعَلَّکَ وَجَدْتَنی فی مَقامِ الْکاذِبینَ فَرَفَضْتَنی اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیتَنی غَیرَ شاکِر لِنَعْمآئِکَ فَحَرَمْتَنی اَوْ لَعَلَّکَ فَقَدْتَنی مِنْ مَجالِسِ الْعُلَمآءِ فَخَذَلْتَنی اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیتَنی فِی الْغافِلینَ فَمِنْ رَحْمَتِکَ آیسْتَنی اَوْ لَعَلَّکَ رَاَیتَنی آلِفَ مَجالِسِ الْبَطّالینَ فَبَینی وَبَینَهُمْ خَلَّیتَنی 

اَوْ لَعَلَّکَ لَمْ تُحِبَّ اَنْ تَسْمَعَ دُعآئی فَباعَدْتَنی اَوْ لَعَلَّکَ بِجُرْمی وَجَریرَتی کافَیتَنی اَوْ لَعَلَّکَ بِقِلَّةِ حَیآئی مِنْکَ جازَیتَنی

فَاِنْ عَفَوْتَ یا رَبِّ فَطالَ ما عَفَوْتَ عَنِ الْمُذْنِبینَ قَبْلی لاَِنَّ کَرَمَکَ اَی رَبِّ یجِلُّ عَنْ مُکافاتِ الْمُقَصِّرینَ وَاَ نَا عائِذٌ بِفَضْلِکَ هارِبٌ مِنْکَ اِلَیکَ مُتَنَجِّزٌ ما وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ اَحْسَنَ بِکَ ظَنّاً

اِلهی اَنْتَ اَوْسَعُ فَضْلاً وَاَعْظَمُ حِلْماً مِنْ اَنْ تُقایسَنی بِعَمَلی اَوْ اَنْ تَسْتَزِلَّنی بِخَطیئَتی وَما اَنَا یا سَیدی وَما خَطَری هَبْنی بِفَضْلِکَ سَیدی وَتَصَدَِّْ عَلَی بِعَفْوِکَ وَجَلِّلْنی بِسَِتْرِکَ وَاعْفُ عَنْ تَوْبیخی بِکَرَمِ وَجْهِکَ...

پی نوشت شب ۲۳ام:

دانی که چه خواهم من دلسوخته از تو        خواهم که نخواهم، دگرم هیچ نظر نیست...

اِلهی لَم اُسَلِّط عَلی حُسنِ ظَنِّی قُنوطَ الإیاس...

الهی تو را به طه و یس قسم...

الهی تو را به علی مرتضی قسم...

الهی تو را به نرگس و عرفان کوچک قسم...

بگذر از من و حقارت و ظرف کوچکم...

بگذر از من و قدر من به قدر خودت...

بگذر از بنده ای که معترف است به گناهکاری و دستان خالی و روی سیاهش...

میدانم «کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ» رویی برای خواستن نمی گذارد اما...

نویدم داده ای «عَسَى رَبُّکُمْ أَن یَرْحَمَکُمْ»...
به حرمت وعده ات به «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»...
بگذر از من به قدر قدر...

پی نوشت شب ۲۱ام:
ملامتم مکن، حقارت و رو سیاهی ام رو خود دریافته ام. ملتمس دعایم و بس...
تو و طوبی و ما و قامت یار                 فکر هر کس بقدر همت اوست...

سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ...

آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود
آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود

آمدم کز سر بگیرم خدمت گلزار او
آمدم کآتش بیارم در زنم در خار خود

آمدم تا صاف گردم از غبار هر چه رفت
نیک خود را بد شمارم از پی دلدار خود
...

پی نوشت شب ۱۹ام:

به غم دچار چنانم که غم دچار من است...

وَ هُوَ عَلَیکَ سَهلٌ یَسیرٌ

«یا اَکرَمَ الاَکرَمینَ، اَیِّد ظاهِری فی تَحصیلِ مَراضیکَ وَ نَوِّر قَلبی وَ سِرّی بِالاِطلّاعِ عَلی مَناهِجِ مَساعیکَ»

ای کریم ترین کریمان، مرا پشت گرمی ده و تاییدم کن در بدست آوردن رضا و خشنودیت و نورانی کن دل و باطنم را به آگاهی بر راههای کوششت. آمین 

بمیرید بمیرید وزین نفس ببرید، که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید

اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ لاَ یَنْفَعُ مَالٌ وَ لاَ بَنُونَ إِلاَّ مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ‏

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى یَدَیْهِ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُول سَبِیلاً

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَ الْأَقْدَامِ‏

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ لاَ یَجْزِی وَالِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَ لاَ مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَنْ وَالِدِهِ شَیْئًا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ‏

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ لاَ یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ لاَ تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئًا وَ الْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ‏

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ
لِکُلِّ امْرِى‏ءٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ‏

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ وَ صَاحِبَتِهِ وَ أَخِیهِ‏

وَ فَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْوِیهِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً ثُمَّ یُنْجِیهِ کَلاَّ إِنَّهَا لَظَى نَزَّاعَةً لِلشَّوَى‏...