اِلهی لَم اُسَلِّط عَلی حُسنِ ظَنِّی قُنوطَ الإیاس...

الهی تو را به طه و یس قسم...

الهی تو را به علی مرتضی قسم...

الهی تو را به نرگس و عرفان کوچک قسم...

بگذر از من و حقارت و ظرف کوچکم...

بگذر از من و قدر من به قدر خودت...

بگذر از بنده ای که معترف است به گناهکاری و دستان خالی و روی سیاهش...

میدانم «کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ» رویی برای خواستن نمی گذارد اما...

نویدم داده ای «عَسَى رَبُّکُمْ أَن یَرْحَمَکُمْ»...
به حرمت وعده ات به «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»...
بگذر از من به قدر قدر...

پی نوشت شب ۲۱ام:
ملامتم مکن، حقارت و رو سیاهی ام رو خود دریافته ام. ملتمس دعایم و بس...
تو و طوبی و ما و قامت یار                 فکر هر کس بقدر همت اوست...