کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم...

دلم نمی خواد تو هاله بمونم، دوست دارم مثه سنگ باایستم و بگم می تونم قدرتمندتر از اونی باشم که احساس بر عقلم غلبه کنه. قدرتمند تر از اونی که چیزی سد راهم بشه و حتی قدری سرعتم رو کند کنه. چیزی برای نگرانی نیست اگر باور داشته باشم بودن تو رو. بارها و بارها تو زندگی لحظات سخت برام پیش میاری تا وقت کنم به دور از هیایوی دنیا آروم بگیرم تو اغوشت و نگاهت کنم. شراره عشقت رو ببینم و به یاد بیارم همه این رنگها و دردها تنها بهونه ایه برای بیشتر دیدن و دوست داشتن تو. برای نزدیکتر شدنم به تو. ترسی نیست وقتی باور داشته باشم همه عالم اگر دروغ بگن و فریب کار باشن، همه عالم اگر تنهام بزارن ، باز تو هستی، می دونم. اما حقیرتر از اونی هستم که قدرت این بینهایت عشق والای تو رو داشته باشم. حقیرتر از اونی که بدون کمکت بتونم این بار سنگین رو بکشم و در برابر نامردی همه دنیای نیرنگ باز باایستم و نلغزم. ناتوان تر و دل نازک تر از اونی هستم که دیدن این همه زشتی و بی رحمی بین آدما پشتمو نشکنه. مراقبم باش. پناهم تویی، بهم قدرت بده و هدایتم کن، باز داشتم غرق رویاهای دنیا می شدم، باز داشتم امید می بستم به تیرگی های ناپایدار مخلوقات خالقم، تو بیدارم کن و مراقبم باش که تنها پناهم تویی.

کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم...

دلم نمی خواد تو هاله بمونم، دوست دارم مثه سنگ باایستم و بگم می تونم قدرتمندتر از اونی باشم که احساس بر عقلم غلبه کنه. قدرتمند تر از اونی که چیزی سد راهم بشه و حتی قدری سرعتم رو کند کنه. چیزی برای نگرانی نیست اگر باور داشته باشم بودن تو رو. بارها و بارها تو زندگی لحظات سخت برام پیش میاری تا وقت کنم به دور از هیایوی دنیا آروم بگیرم تو اغوشت و نگاهت کنم. شراره عشقت رو ببینم و به یاد بیارم همه این رنگها و دردها تنها بهونه ایه برای بیشتر دیدن و دوست داشتن تو. برای نزدیکتر شدنم به تو. ترسی نیست وقتی باور داشته باشم همه عالم اگر دروغ بگن و فریب کار باشن، همه عالم اگر تنهام بزارن ، باز تو هستی، می دونم. اما حقیرتر از اونی هستم که قدرت این بینهایت عشق والای تو رو داشته باشم. حقیرتر از اونی که بدون کمکت بتونم این بار سنگین رو بکشم و در برابر نامردی همه دنیای نیرنگ باز باایستم و نلغزم. ناتوان تر و دل نازک تر از اونی هستم که دیدن این همه زشتی و بی رحمی بین آدما پشتمو نشکنه. مراقبم باش. پناهم تویی، بهم قدرت بده و هدایتم کن، باز داشتم غرق رویاهای دنیا می شدم، باز داشتم امید می بستم به تیرگی های ناپایدار مخلوقات خالقم، تو بیدارم کن و مراقبم باش که تنها پناهم تویی.

الهی اجعل قلبی واثقا بما عندک

بهم ‌ریختگیِ دهشتناکِ غوغای سکوت

من فروتن بوده‌ام و به فروتنی، از عمقِ خواب‌های پریشانِ خاکساریِ خویش تمامیِ عظمتِ عاشقانه‌ی انسانی را سروده‌ام تا نسیمی برآید. نسیمی برآید و ابرهای قطرانی را پاره‌پاره کند. و من به‌سانِ دریایی از صافیِ آسمان پُرشوم ــ از آسمان و مرتع و مردم پُر شوم.

تا از طراوتِ برفیِ آفتابِ عشقی که بر افقم می‌نشیند، یک‌چند در سکوت و آرامشِ بازنیافته‌ی خویش از سکوتِ خوش‌آوازِ «آرامش» سرشار شوم ــ چرا که من، دیرگاهی‌ست جز این قالبِ خالی که به دندانِ طولانیِ لحظه‌ها خاییده شده است نبوده‌ام؛ جز منی که از وحشتِ خلأِ خویش فریاد کشیده است نبوده‌ام..

به خود گفتم: «ــ هان! من تنها و خالی‌ام.

به‌هم‌ریختگیِ دهشتناکِ غوغای سکوت و سرودهای شورش را می‌شنوم، و خود بیابانی بی‌کس و بی‌عابرم که پامالِ لحظه‌های گریزنده‌ی زمان است.

عابرِ بیابانی بی‌کس‌ام که از وحشتِ تنهاییِ خود فریاد می‌زند...

من تنها و خالی‌ام و ملتِ من جهانِ ریشه‌های معجزآساست

من منفذِ تنگ‌چشمیِ خویش‌ام و ملتِ من گذرگاهِ آب‌های جاویدان است

من ظرافت و پاکیِ اشک‌ام و ملتِ من عرق و خونِ شادی‌ست...

آه، به جهنم! ــ پیراهنِ پشمینِ صبر بر زخم‌های خاطره‌ام می‌پوشم و دیگر هیچ‌گاه به دریوزگیِ عشق‌های وازده بر دروازه‌ی کوتاهِ قلب‌های گذشته حلقه نمی‌زنم...

خسته ام، خیلی خسته

باورم کن، نمی دونم چقدر دیگه می تونم دووم بیارم و بار این همه درد رو تنهایی بکشم...خسته ام، خیلی خسته...کاش می شد دلمو از تو سینه در بیارم و چالش کنم تا دیگه هیچ وقت هیچ احساسی نداشته باشم و به کارام برسم و مثه حسابدار اون سیاره کوچیک از صبح تا شب فقط به حساب و کتابام برسم، تا دیگه هیچ وقت کسی رو دوست نداشته باشم که دلمو بشکنه، که دیگه هیچ وقت اعتماد نکنه که بعد دروغ از آب دربیاد، که دیگه هیچ وقت نخوام بمونم بین دل و عقل، که احساسم مانعم بشه و به خطا ببرتم...دعوام نکن، حداقل بزار اینجا بارون دلم بباره بلکه این ابرای سیاه کنار برن، بلکه بشه دوباره خورشید بتابه به گرما، بلکه بتونم دوست داشتن رو ساده دلانه باور کنم...

به زیبایی سادگی

به زیبایی سادگی

انگیزه های خاموشی

پس آدم، ابوالبشر، به پیرامنِ خویش نظاره کرد و بر زمینِ عُریان نظاره کرد و به آفتاب که روی درمی‌پوشید نظاره کرد و در این هنگام، بادهای سرد بر خاکِ برهنه می‌جنبید و سایه‌ها همه‌جا بر خاک می‌جنبید و هر چیزِ دیدنی به هیأتِ سایه‌یی درآمده در سایه‌ی عظیم می‌خلید و روحِ تاریکی بر قالبِ خاک منتشر بود و هر چیزِ بِسودنی دستمایه‌ی وهمی دیگرگونه بود و آدم، ابوالبشر، به جُفتِ خویش درنگریست و او در چشم‌های جُفتِ خویش نظر کرد که در آن ترس و سایه بود و در خاموشی در او نظر کرد و تاریکی در جانِ او نشست.

و این نخستین بار بود، بر زمین و در همه آسمان، که گفتنی سخنی ناگفته ماند

پس چون هابیل به قفای خویش نظر کرد قابیل را بدید و او را چون رعدِ آسمان‌ها خروشان یافت و او را چون آبِ رودخانه‌ها پیچان یافت و برادرِ خون‌اش را به‌سانِ سنگِ کوه سرد و سخت یافت و او را دریافت و او را با بداندیشی همراه یافت، چون ماده‌میشی که نوزادش در قفای اوست و او را چون مرغانِ نخجیر با چنگالِ گشوده دید و برادرِ خون‌اش را به خونِ خویش آزمند یافت و هابیل در برادرِ خونِ خویش نظر کرد و در چشمِ او شگفتی و ناباوری بود و در خاموشی به جانبِ قابیل نظر کرد و آیینه‌ی مهتاب در جانش با شاخه‌ی نازکِ رگ‌هایش شکست.

و این خود بارِ نخستین نبود، بر زمین و در همه‌ی زمین، که گفتنی‌سخنی بر لبی ناگفته می‌مانْد.

و از آن پس، بسیارها گفتنی هست که ناگفته می‌مانَد چون ما ــ تو و من ــ به هنگامِ دیدارِ نخستین  که نگاهِ ما به هم درایستاد، و گفتنی‌ها به خاموشی در نشست و از آن پس چه بسیار گفتنی هست که ناگفته می‌مانَد بر لبِ آدمیان بدان هنگام که کبوترِ آشتی بر بامِ ایشان می‌نشیند به هنگامِ اعتراف و به گاهِ وصل به هنگامِ وداع و ــ از آن بیش ــ بدان هنگام که بازمی‌گردند تا به قفایِ خویش درنگرند...

و از آن پس، گفتنی‌ها، تا ناگفته بمانَد انگیزه‌های بسیار یافت...

«احمد شاملو»

Unknown

خدایا

مطمئنم آگاه تر از منی به من

لطفا خودت هر چه زودتر و به سلامت از راهی که برام انتخاب کردی به مقصد برسونتم

این مهمه که...