شرم

یا نَفسُ مِن بَعدِ الحُسینِ هونی

وَ بَعدَهُ لا کنت اَن تَکونی

هذَا الحُسَینُ شارِبُ المَنونِ

و تَشرَبینَ باردَ المُعینِ

هیهاتَ ما هذا فِعالُ دینی

و لا فعالُ صادقِ الیَقینِ

السّلام علیک یا سیّد الشّهدا

نمی‌دانم تو را در ابر دیدم یا کجا دیدم

به هر جایی که رو کردم فقط روی تو را دیدم

تو را در مثنوی، در نی، تو را در‌ های و هو، در هی

تو را در بند بند ناله‌های بی‌صدا دیدم

تو را در آبشار وحی جبرائیل و میکائیل

تو را یک ظهر زخمی در زمین کربلا دیدم

تو را دیدم که می‌چرخید گردت خانه کعبه

خدا را در حرم گم کرده بودم، در شما دیدم

شبیه سایه تو کعبه دنبالت به راه افتاد

تو حج بودی، تو را هم مروه دیدم، هم صفا دیدم

شب تنهای عاشورا و اشباحی که گم گشتند

تو را در آن شب تاریک، «مصباح الهدی» دیدم

در اوج کبر و در اوج ریای شام ـ ‌ای کعبه ـ

تو را هم شانه و هم شان کوی کبریا دیدم

هجوم نیزه‌ها بود و قنوت مهربان تو

تو را در موج موج ربنا در «آتنا» دیدم

همان شب که سرت بر نیزه‌ها قرآن تلاوت کرد

تو را در دامن زهرا(س) و دوش مصطفی(ص) دیدم

سرت بر نیزه قرآن خواند و جبرائیل حیران ماند

و من از کربلا تا شام را غار حرا دیدم

تو را دلتنگ در دلتنگی شامی غریبانه

تو را بی‌تاب در بی‌تابی طشت طلا دیدم

تمام راه را بر نیزه‌ها با پای سر رفتی

به غیرت پا به پای زینب کبری(س) تو را دیدم

دل و دست از پلیدی‌های این دنیا شبی شستم

که خونت را حنای دست مشتی بی حیا دیدم

مصیبت ماند و حیرت ماند و غربت ماند و عشق تو

ولا را در بلا جستم، بلا را در ولا دیدم

تصور از تفکر ماند و خون تو تداوم یافت

تو را خون خدا، خون خدا، خون خدا دیدم

«سروده علی رضا غزوه»

السّلام علیک یا سیّد الشّهدا

نمی‌دانم تو را در ابر دیدم یا کجا دیدم

به هر جایی که رو کردم فقط روی تو را دیدم

تو را در مثنوی، در نی، تو را در‌ های و هو، در هی

تو را در بند بند ناله‌های بی‌صدا دیدم

تو را در آبشار وحی جبرائیل و میکائیل

تو را یک ظهر زخمی در زمین کربلا دیدم

تو را دیدم که می‌چرخید گردت خانه کعبه

خدا را در حرم گم کرده بودم، در شما دیدم

شبیه سایه تو کعبه دنبالت به راه افتاد

تو حج بودی، تو را هم مروه دیدم، هم صفا دیدم

شب تنهای عاشورا و اشباحی که گم گشتند

تو را در آن شب تاریک، «مصباح الهدی» دیدم

در اوج کبر و در اوج ریای شام ـ ‌ای کعبه ـ

تو را هم شانه و هم شان کوی کبریا دیدم

هجوم نیزه‌ها بود و قنوت مهربان تو

تو را در موج موج ربنا در «آتنا» دیدم

همان شب که سرت بر نیزه‌ها قرآن تلاوت کرد

تو را در دامن زهرا(س) و دوش مصطفی(ص) دیدم

سرت بر نیزه قرآن خواند و جبرائیل حیران ماند

و من از کربلا تا شام را غار حرا دیدم

تو را دلتنگ در دلتنگی شامی غریبانه

تو را بی‌تاب در بی‌تابی طشت طلا دیدم

تمام راه را بر نیزه‌ها با پای سر رفتی

به غیرت پا به پای زینب کبری(س) تو را دیدم

دل و دست از پلیدی‌های این دنیا شبی شستم

که خونت را حنای دست مشتی بی حیا دیدم

مصیبت ماند و حیرت ماند و غربت ماند و عشق تو

ولا را در بلا جستم، بلا را در ولا دیدم

تصور از تفکر ماند و خون تو تداوم یافت

تو را خون خدا، خون خدا، خون خدا دیدم

«سروده علی رضا غزوه»

راز

وقتی تصمیم گرفتم بنویسم خیلی حرفا واسه گفتن داشتم. دوست داشتم از تو بگم، از عشق، زیبایی، مهر تو، رابطه ما، ما. زیباست، حتی تکرارش، من و تو؛ ما. اما، نشد، نمی شه. هر بار نتونستم. با خودم کلنجار رفتم، فکر کردم، با جمله ها و کلمات بازی کردم، اما نشد. یعنی در قالب هیچ جمله ای نگنجید، هیچ کلمه ای لایق توصیف تو نبود. و عشق.... نباید بیان می شد. دوست دارم بین ما بمونه تا همیشه و ازت می خوام با همه وجودم که روز به روز این عشق رو بیشتر کنی و منو و به خودت نزدیکتر.

فقط اومدم بگم ازت ممنونم. به خاطر همه چیزهایی که بهم دادی و به خاطر همه چیزهایی که بهم ندادی، چه اونهایی رو که حالا و بعد از گذشت مدتها فهمیدم چقدر نبودشون نردبوم بزرگ شدنم بوده در حالیکه زمانی فکر می کردم ازم دریغ کردی و بهم جفا می کنی و چه اون نبودهایی رو که هنوز پی به چرایی شون نبردم و شاید هم هرگز پی به رازشون نبرم که تو آگاه تری یگانه بی همتا. بهم قول بده، داده و نداده ات رابطه ما رو روز به روز محکم تر کنه و آگاهی و کمال من رو بیشتر. هنوز هم هیچ نمی فهمم...

تو به من قول بدی؟؟؟.... که منو به خودت نزدیک تر کنی!!!...... مگه تو با مهر و عشق و توجه بی پایانت جز کمال برای من رقم زدی؟ میزنی؟!.........وای من و وای دل که هرگز نفمید و نمی فمهمه. وای من که سپاس که هیچ، که هرگز قدر محبت تو رو نشناخت...

هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمائل

هر کو شنید گفتا لله درّ قائل

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

لیکن بسوخت جانم در کسب این فضائل

حلّاج بر سر دار این نکته خوش سراید

از شافعی نپرسند امثال این مسائل

گفتم که کی ببخشی بر جان ناتوانم

گفت آن زمان که نبود جان در میانه حائل

دل داده ام به یاری شوخی کشی نگاری

مرضّیة السّجایا محمودة الخصائل

در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت

واکنو شدم به مستان چون ابروی تو مایل

از آب دیده صد ره طوفان نوح دیدم

وزلوح سینه نقشت هرگز نگشت زائل

ای دوست دست حافظ تعویذ چشم زخمست

یارب ببینم آن را در گردنت حمائل

راز

وقتی تصمیم گرفتم بنویسم خیلی حرفا واسه گفتن داشتم. دوست داشتم از تو بگم، از عشق، زیبایی، مهر تو، رابطه ما، ما. زیباست، حتی تکرارش، من و تو؛ ما. اما، نشد، نمی شه. هر بار نتونستم. با خودم کلنجار رفتم، فکر کردم، با جمله ها و کلمات بازی کردم، اما نشد. یعنی در قالب هیچ جمله ای نگنجید، هیچ کلمه ای لایق توصیف تو نبود. و عشق.... نباید بیان می شد. دوست دارم بین ما بمونه تا همیشه و ازت می خوام با همه وجودم که روز به روز این عشق رو بیشتر کنی و منو و به خودت نزدیکتر.

فقط اومدم بگم ازت ممنونم. به خاطر همه چیزهایی که بهم دادی و به خاطر همه چیزهایی که بهم ندادی، چه اونهایی رو که حالا و بعد از گذشت مدتها فهمیدم چقدر نبودشون نردبوم بزرگ شدنم بوده در حالیکه زمانی فکر می کردم ازم دریغ کردی و بهم جفا می کنی و چه اون نبودهایی رو که هنوز پی به چرایی شون نبردم و شاید هم هرگز پی به رازشون نبرم که تو آگاه تری یگانه بی همتا. بهم قول بده، داده و نداده ات رابطه ما رو روز به روز محکم تر کنه و آگاهی و کمال من رو بیشتر. هنوز هم هیچ نمی فهمم...

تو به من قول بدی؟؟؟.... که منو به خودت نزدیک تر کنی!!!...... مگه تو با مهر و عشق و توجه بی پایانت جز کمال برای من رقم زدی؟ میزنی؟!.........وای من و وای دل که هرگز نفمید و نمی فمهمه. وای من که سپاس که هیچ، که هرگز قدر محبت تو رو نشناخت...

هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمائل

هر کو شنید گفتا لله درّ قائل

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

لیکن بسوخت جانم در کسب این فضائل

حلّاج بر سر دار این نکته خوش سراید

از شافعی نپرسند امثال این مسائل

گفتم که کی ببخشی بر جان ناتوانم

گفت آن زمان که نبود جان در میانه حائل

دل داده ام به یاری شوخی کشی نگاری

مرضّیة السّجایا محمودة الخصائل

در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت

واکنو شدم به مستان چون ابروی تو مایل

از آب دیده صد ره طوفان نوح دیدم

وزلوح سینه نقشت هرگز نگشت زائل

ای دوست دست حافظ تعویذ چشم زخمست

یارب ببینم آن را در گردنت حمائل

دوستت دارم

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اَللّهُمَّ اِنَّ قُلُوبَ الْمُخْبِتینَ اِلَیْکَ والِهَةٌ...

خدایا براستى دلهاى فروتنان درگاهت بسوى تو حیران است

وَسُبُلَ الرّاغِبینَ اِلَیْکَ شارِعَةٌ وَاَعْلامَ الْقاصِدینَ اِلَیْکَ واضِحَةٌ

و راههاى مشتاقان به جانب تو باز است و نشانه هاى قاصدان کویت آشکار و نمایان است

وَاَفْئِدَةَ الْعارِفینَ مِنْکَ فازِعَةٌ وَاَصْواتَ الدّاعینَ اِلَیْکَ صاعِدَةٌ

و قلبهاى عارفان از تو ترسان است و صداهاى خوانندگان بطرف تو صاعد

وَاَبْوابَ الاِجابَةِ لَهُمْ مُفَتَّحَةٌ وَدَعْوَةَ مَنْ ناجاکَ مُسْتَجابَةٌ وَتَوْبَةَ مَنْ

و درهاى اجابت برویشان باز است و دعاى آنکس که با تو راز گوید مستجاب است و توبه آنکس که

اَنابَ اِلَیْکَ مَقْبُولَةٌ وَعَبْرَةَ مَنْ بَکى مِنْ خَوْفِکَ مَرْحُومَةٌ وَالاِغاثَةَ

به درگاه تو بازگردد پذیرفته است و اشک دیده آنکس که از خوف تو گرید مورد رحم و مهر است و فریادرسى تو

لِمَنِ اسْتَغاثَ بِکَ مَوْجُودَةٌ وَالاِعانَةَ لِمَنِ اسْتَعانَ بِکَ مَبْذُولَةٌ

براى کسى که به تو استغاثه کند آماده است و کمک کاریت براى آنکس که از تو کمک خواهد رایگان است

وَعِداتِکَ لِعِبادِکَ مُنْجَزَةٌ وَزَلَلَ مَنِ اسْتَقالَکَ مُقالَةٌ وَاَعْمالَ

و وعده هایى که به بندگانت دادى وفایش حتمى است و لغزش کسى که از تو پوزش طلبد بخشوده است و کارهاى

الْعامِلینَ لَدَیْکَ مَحْفُوظَةٌ وَاَرْزاقَکَ اِلَى الْخَلائِقِ مِنْ لَدُنْکَ نازِلَةٌ

آنانکه براى تو کار کنند در نزد تو محفوظ است و روزیهایى که به آفریدگانت دهى از نزدت ریزان است

وَعَواَّئِدَ الْمَزیدِ اِلَیْهِمْ واصِلَةٌ وَذُنُوبَ الْمُسْتَغْفِرینَ مَغْفُورَةٌ

و بهره هاى بیشترى هم بسویشان مى رسد و گناه آمرزش خواهان (از تو) آمرزیده است

وَحَواَّئِجَ خَلْقِکَ عِنْدَکَ مَقْضِیَّةٌ وَجَواَّئِزَ السّآئِلینَ عِنْدَکَ مُوَفَّرَةٌ وَ

و حاجتهاى آفریدگانت نزد تو روا شده است و جایزه هاى سائلان در پیش تو شایان و وافر است و

عَواَّئِدَ الْمَزیدِ مُتَواتِرَةٌ وَمَواَّئِدَ الْمُسْتَطْعِمینَ مُعَدَّةٌ وَمَناهِلَ الظِّماَّءِ

بهره هاى فزون پیاپى است و خوانهاى احسان تو براى طعام خواهان آماده است و حوضهاى آب براى تشنگان

مُتْرَعَةٌ اَللّهُمَّ فَاسْتَجِبْ دُعاَّئى وَاقْبَلْ ثَناَّئى وَاجْمَعْ بَیْنى وَبَیْنَ

لبریز است خدایا پس دعایم را مستجاب کن و بپذیر مدح و ثنایم را و گردآور میان من

اَوْلِیاَّئى بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَعَلِىٍّ وَفاطِمَةَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ اِنَّکَ وَلِىُّ

و دوستانم به حق محمد و على و فاطمة و حسن و حسین که براستى تویى صاحب

نَعْماَّئى وَمُنْتَهى مُناىَ وَغایَةُ رَجائى فى مُنْقَلَبى وَمَثْواىَ

...نعمتهایم و منتهاى آرزویم و سرحد نهایى امیدم و بازگشتگاه و اقامتگاهم

دوستت دارم

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اَللّهُمَّ اِنَّ قُلُوبَ الْمُخْبِتینَ اِلَیْکَ والِهَةٌ...

خدایا براستى دلهاى فروتنان درگاهت بسوى تو حیران است

وَسُبُلَ الرّاغِبینَ اِلَیْکَ شارِعَةٌ وَاَعْلامَ الْقاصِدینَ اِلَیْکَ واضِحَةٌ

و راههاى مشتاقان به جانب تو باز است و نشانه هاى قاصدان کویت آشکار و نمایان است

وَاَفْئِدَةَ الْعارِفینَ مِنْکَ فازِعَةٌ وَاَصْواتَ الدّاعینَ اِلَیْکَ صاعِدَةٌ

و قلبهاى عارفان از تو ترسان است و صداهاى خوانندگان بطرف تو صاعد

وَاَبْوابَ الاِجابَةِ لَهُمْ مُفَتَّحَةٌ وَدَعْوَةَ مَنْ ناجاکَ مُسْتَجابَةٌ وَتَوْبَةَ مَنْ

و درهاى اجابت برویشان باز است و دعاى آنکس که با تو راز گوید مستجاب است و توبه آنکس که

اَنابَ اِلَیْکَ مَقْبُولَةٌ وَعَبْرَةَ مَنْ بَکى مِنْ خَوْفِکَ مَرْحُومَةٌ وَالاِغاثَةَ

به درگاه تو بازگردد پذیرفته است و اشک دیده آنکس که از خوف تو گرید مورد رحم و مهر است و فریادرسى تو

لِمَنِ اسْتَغاثَ بِکَ مَوْجُودَةٌ وَالاِعانَةَ لِمَنِ اسْتَعانَ بِکَ مَبْذُولَةٌ

براى کسى که به تو استغاثه کند آماده است و کمک کاریت براى آنکس که از تو کمک خواهد رایگان است

وَعِداتِکَ لِعِبادِکَ مُنْجَزَةٌ وَزَلَلَ مَنِ اسْتَقالَکَ مُقالَةٌ وَاَعْمالَ

و وعده هایى که به بندگانت دادى وفایش حتمى است و لغزش کسى که از تو پوزش طلبد بخشوده است و کارهاى

الْعامِلینَ لَدَیْکَ مَحْفُوظَةٌ وَاَرْزاقَکَ اِلَى الْخَلائِقِ مِنْ لَدُنْکَ نازِلَةٌ

آنانکه براى تو کار کنند در نزد تو محفوظ است و روزیهایى که به آفریدگانت دهى از نزدت ریزان است

وَعَواَّئِدَ الْمَزیدِ اِلَیْهِمْ واصِلَةٌ وَذُنُوبَ الْمُسْتَغْفِرینَ مَغْفُورَةٌ

و بهره هاى بیشترى هم بسویشان مى رسد و گناه آمرزش خواهان (از تو) آمرزیده است

وَحَواَّئِجَ خَلْقِکَ عِنْدَکَ مَقْضِیَّةٌ وَجَواَّئِزَ السّآئِلینَ عِنْدَکَ مُوَفَّرَةٌ وَ

و حاجتهاى آفریدگانت نزد تو روا شده است و جایزه هاى سائلان در پیش تو شایان و وافر است و

عَواَّئِدَ الْمَزیدِ مُتَواتِرَةٌ وَمَواَّئِدَ الْمُسْتَطْعِمینَ مُعَدَّةٌ وَمَناهِلَ الظِّماَّءِ

بهره هاى فزون پیاپى است و خوانهاى احسان تو براى طعام خواهان آماده است و حوضهاى آب براى تشنگان

مُتْرَعَةٌ اَللّهُمَّ فَاسْتَجِبْ دُعاَّئى وَاقْبَلْ ثَناَّئى وَاجْمَعْ بَیْنى وَبَیْنَ

لبریز است خدایا پس دعایم را مستجاب کن و بپذیر مدح و ثنایم را و گردآور میان من

اَوْلِیاَّئى بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَعَلِىٍّ وَفاطِمَةَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ اِنَّکَ وَلِىُّ

و دوستانم به حق محمد و على و فاطمة و حسن و حسین که براستى تویى صاحب

نَعْماَّئى وَمُنْتَهى مُناىَ وَغایَةُ رَجائى فى مُنْقَلَبى وَمَثْواىَ

...نعمتهایم و منتهاى آرزویم و سرحد نهایى امیدم و بازگشتگاه و اقامتگاهم

کمکم کن

باور کردن یه چیزایی چه سخته. خیلی دلم می خواد باور کنم اما نمی تونم. همش تو این فکرم من بد بودم، خوبی تو چی؟چطور باور کنم بدی من در مقابل بی نهایت خوبی تو با کلی امید و آرزو باز جوابی نداشت... بزرگی بی نهایت تو رو دیده بودم، باور کردم، باور دارم، اما دیگه خودمو باور ندارم. همه امیدم به خوبی تو بود اما انگار بدی من بیش از اونیه که لایق خوبی تو باشه. تنها و خسته ام. رها شده و سرگردان. دارم گم می شم، کجایی؟ باور کنم؟؟ اما چطور؟؟

خسته ام از این کویر، این کویر کور و پیر

این هبوط بی دلیل، این سقوط ناگزیر

آسمان بی هدف، بادهای بی طرف

ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر

ای مسافر غریب، در دیار خویشتن

!با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر

از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی

!دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر

این تویی در آن طرف، پشت میله ها رها

این منم در این طرف، پشت میله ها اسیر

دست خسته مرا، مثل کودکی بگیر

با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر

کمکم کن

باور کردن یه چیزایی چه سخته. خیلی دلم می خواد باور کنم اما نمی تونم. همش تو این فکرم من بد بودم، خوبی تو چی؟چطور باور کنم بدی من در مقابل بی نهایت خوبی تو با کلی امید و آرزو باز جوابی نداشت... بزرگی بی نهایت تو رو دیده بودم، باور کردم، باور دارم، اما دیگه خودمو باور ندارم. همه امیدم به خوبی تو بود اما انگار بدی من بیش از اونیه که لایق خوبی تو باشه. تنها و خسته ام. رها شده و سرگردان. دارم گم می شم، کجایی؟ باور کنم؟؟ اما چطور؟؟

خسته ام از این کویر، این کویر کور و پیر

این هبوط بی دلیل، این سقوط ناگزیر

آسمان بی هدف، بادهای بی طرف

ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر

ای مسافر غریب، در دیار خویشتن

!با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر

از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی

!دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر

این تویی در آن طرف، پشت میله ها رها

این منم در این طرف، پشت میله ها اسیر

دست خسته مرا، مثل کودکی بگیر

با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر

سلام

سلام...

همیشه واژه سلام رو دوست داشتم. کوچیکتر که بودم شنیدن جواب سلامم از گلها و پرنده ها، واقعا برام لذت بخش بود؛ هنوزم هست...خیلی فکر کردم که سر صحبت رو چطور باز کنم. یاد گلها افتادم، تو هم زیاد با گلها فرق نداری. خدا رو شکر، پس سلام