کی گفته باید دوست داشتن رو پنهان کرد؟ کی گفته به جای زندگی کردن باید اداشو در آورد؟ کی گفته زیادی سر به زیر بودن، لال بودن، بچه مثبت بازی الکی در آوردن و به انتظار سرنوشت نشستن همیشه کار درستیه؟ کی گفته محبت کردن خطاست؟ کی گفته مثه روبات زندگی کردن و همش به فکر کار و درس بودن همون خوشبختی مجهوله؟
همه اینا رو گفتم اون کی چی گفته اصله کاری رو نگفتم هاا! اما کلا هر کی هر چی گفته غلط اضافی کرده! اینقده می دونم که اونقدر فرصت نیست تا وقتم رو به زندگی کردن باب میل بقیه تلف کنم و خودمو از این همه زیبایی و خوبی محروم کنم و دنیای محبت وجودم رو ذخیره کنم برای روز مبادا، کسی چه می دونه، شاید همین امروز روز مبادا باشه...
فکر کنم مامان و بابا حق داشته باشن که آخر با کارام سرمو به باد می دم :-|