جدال

خدایی را که به اجبار به یاد آوری

بی اختیار فراموش خواهی کرد....

۱۳۹۲

سال نو مبارک

ان شاالله...

شادی به روزگار کسی کاشنای توست...

ای یار ناگزیر که دل در هوای تست

جان نیز اگر قبول کنی هم برای تست

گر بنده می نوازی و گر بنده می کشی

زجر و نواخت هر چه کنی رای رای تست

گر در کمند کافر و گر در دهان شیر

شادی به روزگار کسی کاشنای تست

قومی هوای نعمت دنیا همی پزند

قومی هوای عقبی و ما را هوای تست

گر ما مقصریم تو بسیار رحمتی

عذری که می رود به امید وفای تست...

زندگی یک فهم است...

امروز صبح تو ترافیک مسیر خونه تا سر کار چشمم به شعر زیبایی افتاد که پشت ماشینی نوشته بود و تا رسیدن به مقصد، حسابی ذهنم رو بخودش مشغول کرد:

زندگی یک فهم است، 

                          فکر پرواز کنی یا زنجیر، 

                                                   در همان خواهی ماند....

و فکر می کردم به این واقعیت که دنیا با سرعتی غیرقابل باور در حال گذره و چیزی جز باور، نیت ها و مقاصد و تاثیر اعمال و رفتارهای ما، در گذر این همه سختی و هیاهو باقی نخواهد ماند....

زندگی یک فهم است...

امروز صبح تو ترافیک مسیر خونه تا سر کار چشمم به شعر زیبایی افتاد که پشت ماشینی نوشته بود و تا رسیدن به مقصد، حسابی ذهنم رو بخودش مشغول کرد:

زندگی یک فهم است، 

                          فکر پرواز کنی یا زنجیر، 

                                                   در همان خواهی ماند....

و فکر می کردم به این واقعیت که دنیا با سرعتی غیرقابل باور در حال گذره و چیزی جز باور، نیت ها و مقاصد و تاثیر اعمال و رفتارهای ما، در گذر این همه سختی و هیاهو باقی نخواهد ماند....

...

دوست داشتن عطیه گرانبهایی تو وجود ما آدمها

و هیچ چیز جای خالی دوست رو برای آدم پر نمی کنه...

...

دوست داشتن عطیه گرانبهایی تو وجود ما آدمها

و هیچ چیز جای خالی دوست رو برای آدم پر نمی کنه...

دلم خیال تو را ره نمای می‌داند...

« وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ 

                          الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ 

                                            وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ
                                                               إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ »

                                                                                 (شعرا، 217-220)

أَلَا لِلَّهِ الدِّینُ الْخَالِصُ

اخلاص، تصفیه عمل است، از هر شائبه و آن بر سه درجه است.

درجه نخستین: اینکه رویت (ارزش دادن) عمل خود را، از عمل خالص کند و از طلب عوض در برابر عمل خود، خلاص یابد و (ادعای) رضایت را درباره عمل خود ترک کند.

درجه دوم: شرمسار بودن از عمل خود است، با همه بذل جهد و بیش ساختن جهد است، با پرهیز از (بزرگ) دیدن آن و دیدن عمل را، در نور توفیق (خدای تعالی)، و دانستن که از عین جود (خدای تعالی) آمده.

درجه سوم: خالص ساختن عمل است، با خلاصی یافتن از عمل بگذاریش، تا بر مسیر علم سیر کند، و خود سیر کنی، و مشاهده حکم باشی و خود را از بند رسمها آزاد کنی.

أَلَا لِلَّهِ الدِّینُ الْخَالِصُ

اخلاص، تصفیه عمل است، از هر شائبه و آن بر سه درجه است.

درجه نخستین: اینکه رویت (ارزش دادن) عمل خود را، از عمل خالص کند و از طلب عوض در برابر عمل خود، خلاص یابد و (ادعای) رضایت را درباره عمل خود ترک کند.

درجه دوم: شرمسار بودن از عمل خود است، با همه بذل جهد و بیش ساختن جهد است، با پرهیز از (بزرگ) دیدن آن و دیدن عمل را، در نور توفیق (خدای تعالی)، و دانستن که از عین جود (خدای تعالی) آمده.

درجه سوم: خالص ساختن عمل است، با خلاصی یافتن از عمل بگذاریش، تا بر مسیر علم سیر کند، و خود سیر کنی، و مشاهده حکم باشی و خود را از بند رسمها آزاد کنی.