عقلی تمام باید تا دل قرار گیرد، عقل از کجا و دل کو تا برقرار دارم...

دلم رو جا گذاشتم و بی خداحافظی برگشتم...

پی نوشت: بی قرارم، درمونده ام، مستاصلم، سرگردونم، موندم بین همه احساسات و افکار و خواسته های متضادی که می تونه درگیر کنه آدم رو، اینقده میدونم که دیگه هیچ امید و پناهی ندارم بین خودم و بقیه آدمها... اینقده میدونم که دیگه هیچی جز تو ندارم. به آبروی امام هشتم، پناهم بده...