استفهامات انکاری؟!

این چند روزه سوالم شده اینکه ساده گرفتن همه چیز و خوش خوشان گذشتن با توکل! بهتره؟ یا تلاش برای شفاف کردن مساله ای هر چند به ظاهر کوچک و حلش؟ اولی ساده انگاریه یا دومی اغراق؟!

پی نوشت: خوب دلم نمی خواد وقتی می بینم ریشه یه مشکل رو بشینم و دست روی دست بگذارم تا پیش بیاد بعد به فکر جدی گرفتنش بیفتم! این یعنی تا وقت هست انجام کار رو به تعویق بنداز. این یعنی تبعیت از قانون پارکینسون...