مَوْلایَ یَا مَوْلایَ أَنْتَ الدَّلِیلُ وَ أَنَا الْمُتَحَیِّرُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الْمُتَحَیِّرَ إِلا الدَّلِیلُ

گاهی وقتا، همه چی خوبه، هیچی کم نیست، همه چی سرجاشه، همه بهت توجه می کنن، تو کارا موفقی، کم و کسری نیست، هیچ مشکلی نیست، اما انگار هیچی سرجاش نیست، هیچی نیست، هیچ کس نیست. بعضی وقتا آدم دنبال بهونه می گرده واسه دنیای غمش، واسه تنهایی اش، واسه دلش، اما هر چی دور و برش می گرده هیچی پیدا نمی کنه که متوسل بشه بهش و بکندش پیراهن عثمان و ازش بهونه بسازه واسه خراب کردن. بعضی وقتا آدم کوره، سرگردونه، گیجه...
اونی که پی اش می گردم، اونی که توجهش رو می خوام، اونی که دلم از دستش داغونه، اونی که همه ذهن و روحم تشنه توجه خاصشه و همه عالم رو کردم بهونه واسه نزدیکی بهش، واسه جلب نظرش، واسه بدست آوردن دلش، هیچ کس از آدمهایی که دورم هستن و نیستن نیست، هیچ کدوم از چیزایی که دارم و ندارم نیست، هیچ آرزو و رویا و خواسته و کمبودی نیست، اون تویی...

پی تو می گردم، پی بهونه تو بی بهونه، پی توجه تو، نگاه تو، مهر تو.

سرگشته تو ام، گم شده و حیرون، حیرون این تنهایی تنها که جز تو هیچ کس نمی تونه پُرش کنه برام. مدتی هست که فهمیدم یه جایی هست تو قلب آدم که تنهای تنها جای تواِ، که هیچ کس توش راه نداره، که آدم تنها است، که همه عالم بهونه است که این تنهایی رو از یادش ببره و آدم سخت تنها است.

و من، تنهام، تنهای تنها، سرگشته و ویرونم، منتظر نگاه تو، دلتنگ تو، همه عالم بهونه شده که خراب شه رو سرم! که توجه تو رو بگیرم، که یه جوری، خرابی هایی رو که به بار آوردم مثه یه بچه بندازم تقصیر بقیه و خودمو لوس کنم برای تو و بشم بنده ات، بشی خدام، بشم عبدت، بشی معبودم، سخته اخه پای اشتباه وایسادن، سخته صبر کردن، سخته قبول کم طاقتی، کم ظرفیتی، سخته کشیدن این بار، بی تو همه چیز سخته، بی تو هیچ چیز نیس، هیچ کس نیست، بی تو آروم نداره قلبم، بی تو نیستم، هیچ چیز نیستم.

هستم کن به هستی خودت و زنده کن به دم مسیحایی روح مرده و قلب فسرده ام رو که بی تو نیستم پروردگارم، مدتها است نیستم...