It's time to change
چهارشنبه, ۸ تیر ۱۳۹۰، ۱۲:۰۰ ب.ظ
سرت را قدری بیاور جلوتر تا باز هم آهستهتر بگویم:
بهترین دوست انسان، انسان است نه کتاب. کتابها، تا آن حد که رسم دوستی و انسانیت بیاموزند، معتبرند، نه تا آن حد که مثل دریایی مُرده از کلمات ِ مُرده، تو را در خود غرق کنند و فرو ببرند.
تو در کوچهها انسان خواهی شد نه در لابهلای کتابها. تو در کوهها، در جادهها، و در کنارِ ستمدیدگان واقعی، رسم زندگی را یاد خواهی گرفت نه با غوطه خوردن در آثاری که در اتاقهای دربسته نوشته شده و نویسندگانش هرگز نسیم را ندانستهاند و قایقی در تن توفان را...
بهترین دوست انسان، انسان است نه کتاب. کتابها، تا آن حد که رسم دوستی و انسانیت بیاموزند، معتبرند، نه تا آن حد که مثل دریایی مُرده از کلمات ِ مُرده، تو را در خود غرق کنند و فرو ببرند.
تو در کوچهها انسان خواهی شد نه در لابهلای کتابها. تو در کوهها، در جادهها، و در کنارِ ستمدیدگان واقعی، رسم زندگی را یاد خواهی گرفت نه با غوطه خوردن در آثاری که در اتاقهای دربسته نوشته شده و نویسندگانش هرگز نسیم را ندانستهاند و قایقی در تن توفان را...
یک عاشقانه آرام
نادر ابراهیمی
پی نوشت: نشونه ها می گن بعد از فرونشستن این طوفان دیگه هیچ چیز مثه قبل نیست. نشونه ها می گن پلهای پشت سرت بدجوری خراب شدن، احتمالا از پس تو برنمیاد درست کردنشون، نشونه ها می گن طوفانها و خرابی ها همیشه هم اونقدر بد نیستن که ما فکر می کنیم. نشونه ها می گن این تویی که باید انتخاب کنی بری یا بمونی، بگذری یا بسازی. گاهی لازمه آدم حتی خودش رو بذاره و بره، نشونه ها فقط نشونه ان. ...
۹۰/۰۴/۰۸