مخالفت نکنم آن کنم که فرمانست

هزار سختی اگر بر من آید آسانست

که دوستی و ارادت هزار چندانست

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

که خار دشت محبت گلست و ریحانست

اگر تو جور کنی جور نیست تربیتست

و گر تو داغ نهی داغ نیست درمانست

نه آبروی که گر خون دل بخواهی ریخت

مخالفت نکنم آن کنم که فرمانست

ز عقل من عجب آید صواب گویان را

که دل به دست تو دادن خلاف در جانست

من از کنار تو دور افتاده​ام نه عجب

گرم قرار نباشد که داغ هجرانست

عجب در آن سر زلف معنبر مفتول

که در کنار تو خسبد چرا پریشانست

جماعتی که ندانند حظ روحانی

تفاوتی که میان دواب و انسانست

گمان برند که در باغ عشق سعدی را

نظر به سیب زنخدان و نار پستانست

مرا هرآینه خاموش بودن اولیتر

که جهل پیش خردمند عذر نادانست

و ما ابری نفسی و لا ازکیها

که هر چه نقل کنند از بشر در امکانست