زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت....

گاهی تو زندگی روزایی می رسه که از شدت غم و سختی مغز آدم قفل می کنه و حتی قدرت هضم مسائل رو نداره چه برسه به پیدا کردن راه حل. گاهی اونقدر تنها می شی و این درد رو عمیقا درک می کنی که تازه می فهمی نه گوشی برای شنیدن دردات داری و نه شونه ای، تکیه گاهی، آرامش بخشی برای سپری کردن روزای سختت. گاهی، تازه به خودت میای که ای بابا، پس راستی راستی همه اینا رنگ بود، راستی راستی نه مال و نه فرزند و نه هیچ خویشاوند و نزدیکی به دردت نمی خورن روزای سختِ سخت...

بماند حالا که این گاهی ها کلی راه دارن هنوز تا روزای سختِ سخت، خودت می مونی و حیرت و ترس، بازم مغزت قفل می کنه و باز کم میاری. تو می مونی و یه دنیا تنهایی و تاریکی و گناه، کلی بار سنگین که نه تحمل کشیدنش رو داری و نه اجازه فروگذاشتنش، وه که اگه خدا امید رو نمی آفرید....

اِلهى عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفآءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطآءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ وَ ضاقَتِ الاْرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمآء وَ اَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَ اِلَیْکَ الْمُشْتَکى وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِى الشِّدَّةِ وَ الرَّخآءِ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد اُولِى الاَْمْرِ الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ وَ عَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنّا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلا قَریباً کَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ یا مُحَمَّدُ یا عَلِىُّ یا عَلِىُّ یا مُحَمَّدُ اِکْفِیانى فَاِنَّکُما کافِیانِ وَ انْصُرانى فَاِنَّکُما ناصِرانِ یا مَوْلانا یا صاحِب الزَّمانِ الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ اَدْرِکْنى اَدْرِکْنى اَدْرِکْنى السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ بِحَقِّ مُحَمَّد وَ الِهِ الطّاهِرینَ.