بذار بگم، می ترسم حرف نزنم لال از دنیا برم!

امروز تمام مسیر رو تا خونه داشتم به این فکر می کردم هیچ حالتی، وقتی، چیزی، کسی، جایی... هست که بتونه برای دقایقی مخ منو آف کنه، از برق بکشه بعبارت ساده تر؟! البته بجز تو...

از زمانی که تونستیم با یاد گیریه شنیدن، حرف زدن، راه رفتن، و کارهایی مثه خوردن و خوابیدن  خوب با این دنیا اُخت شیم، مخه راه افتاده و داره کار می کنه تااا....خوب خسته می شه، نمی شه؟! گاهی حق داره هَنگ کنه، نداره؟!...

در واقع حتی در حالت مرگ، کما، خواب و خلاصه هر حالت دیگه ای که باشیم نمی تونیم به چیزی فکر نکنیم، جمله و کلمه مناسب کم دارم باز، منظورم اینکه که بهر حال دائما داریم فکر می کنیم و روح و ذهنمون در حال گردشه برای خودش...جالبه ها، فکر کن، یعنی از وقتی خلقمون کردن که نمی دونیم کی بوده، تا همیشه هستیم...یه بعدی از وجودمون مشغول فعالیته همیشه حتی اگه جسممون غیر فعال باشه و این یعنی هستیم. حالا دقت کن به معنای واژه های ازلی ابدی، پاینده. واضحه نه؟...خدا روح رو در ما دمیده ، بخشی از وجود خودش، به ما جان داده با دمیدن روح، نه جان جهان، حیات به معنای کلی منظورمه، هستمون کرده، و ببین این حیات ابدی ازلی چه معنای دیگه ای می تونه داشته باشه قشنگتر و کاملتر جز همین فکر و احساس... البته من حق ندارم، یعنی هیچ کدوم حق نداریم وهم و خیال خودمون رو تو شناخت دخالت بدیم اما استفاده از عقل جزو ضروریات پذیرش دینه، خوب می گن خدا رو از نشونه هاش می شه شناخت، درک یکتای همیشگی تنهای مطلق و یه عالم بی انتها کاملا منطقیه اینطوری، نه...

حالا اصلا من چی می خواستم بگم رسیدم کجااا!! برا همین می گم یکی بیاد کمکم کنه بتونم جریان سیال ذهنم رو سوق بدم یه سمت دیگه دیگه، یه سمت دیگه پیشکش، کلا به یه وَری! کاش فکرت لحظه ای رهام می کرد تا بتونم بکارهای مهم تر برسم...

یکیتون حداقل بهم بگه چم شده، من طاقتش رو دارم؟! دواش که دست شماها نیست! حداقل دردمو تشخیص بدین بتونم برم پشت درش بگم شفای چی رو می خوام!

پی نوشت: مثلا نمی دونم همه اینا از کجا آب می خوره، به روی خودم و خودت نیار;)