آستانه ها

هر چیزی یه آستانه داره، یه حد، یه مرز. مثل آستانه تحمل، آستانه ای که خوب می شناسیمش، حداقل می دونیم کی و کجا این واژه بکار برده می شه. اما فکر کنم، حدهای مهم تر از آستانه تحمل هم هستن که زیاد بهشون توجه نداریم. می رسیم بهشون ها اما درک نمی کنیم مشکلمون از رسیدن یا گذشتن از یکی از همین آستانه های خاص نشات گرفته. مثلا آستانه صبر، آستانه امید، آستانه ناامیدی، آستانه توکل. تازه، از تجربیاتم برداشت می کنم حتی آستانه خوبی و بدی هم داریم و استنباط می کنم دوست داشتن تنها چیزی باشه که آستانه نداره...حالا این همه آستانه آستانه کردم که چی؟ داشتم با خودم فکر می کردم  آیا می شه حد این آستانه ها رو وقتی به سمت بی نهایت میل می کنن حساب کرد؟ میشه از این حدها انتگرال گرفت و به ریشه اشون رسید، اگه ازشون مشتق بگیریم چی می شن یعنی؟ یک در صد هم فکر نکن آدم منطقی یا حسابگری هستم ها، ذهن منظم و با قاعده ای هم ندارم، اما مسئله ها مسئله هستن. هر کسی هم یه جور سعی می کنه به راه حلشون برسه، مهم نیست از چه راهی می ریم، فکر کنم جواب همه مسئله های دنیا یکی باشه. گاهی تنها راه بیان و نشون دادن یه راه، منطقی کردن، و در قالب نشانه های قرار دادی در آوردنشه تا برای همه قابل فهم بشه(اگر بنیه! ریاضیاتی قوی داری لطفا از واژه های نچندان تخصصی ام ایراد نگیر، گفتم که ریاضیدان خوبی نیستم!). دارم فکر می کنم، یعنی ذهن منطقی تو، چه جور دیگه ای داره به این مسئله نگاه می کنه که ذهن احساسی من نگاه نمی کنه؟؟؟ اصلا تو اینو یه مسئله می بینی یا نه بنظرت همه چیز  واضح و سر جاشه؟ یعنی احساس و عقل اییییییین همه با هم فاصله دارن؟ یا شایدم آستانه واقع بینی من زیادی پایین اومده چون دیگه تقریبا مطمئنم صبرم خیلی وقته از آستانه اش گذشته...