گبر و ترسا و مسلمان هر کسی در دین خویش، قبله ای دارند و ما زیبا نگار خویش را

وه که گر من بازبینم روی یار خویش را

تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را

یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند

بی​وفا یاران که بربستند بار خویش را

همچنان امید می​دارم که بعد از داغ هجر

مرهمی بر دل نهد امیدوار خویش را

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند

گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن

 ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را

گبر و ترسا و مسلمان هر کسی در دین خویش

قبله​ای دارند و ما زیبا نگار خویش را

خاک پایش خواستم شد بازگفتم زینهار

من بر آن دامن نمی​خواهم غبار خویش را

دوش حورازاده​ای دیدم که پنهان از رقیب

 در میان یاوران می​گفت یار خویش را

گر مراد خویش خواهی ترک وصل ما بگوی

ور مرا خواهی رها کن اختیار خویش را

درد دل پوشیده مانی تا جگر پرخون شود

به که با دشمن نمایی حال زار خویش را

گر هزارت غم بود با کس نگویی زینهار 

ای برادر تا نبینی غمگسار خویش را

ای سهی سرو روان آخر نگاهی باز کن 

تا به خدمت عرضه دارم افتقار خویش را

دوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشق

تا میان خلق کم کردی وقار خویش را

ما صلاح خویشتن در بی​نوایی دیده​ایم

هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را