دوست داشتنت را، دوست دارم...

واحُزْناهُ، واکَرْباهُ عَلَیْکَ یا ابا عَبْدِ اللّهِ...

وامُحَمَّداهُ، صَلّى عَلَیْکَ مَلائِکَةُ السَّماءِ. هذا حُسَیْنُ بِالْعَراءِ، مُرَمَّلُ بِالدِّماءِ، مُقَطَّعُ الاعْضاءِ، واثَکْلاهُ، وَ بَناتُکَ سَبایا، الَى اللّهِ الْمُشْتَکى وَ الى مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفزى وَ اِلى عَلیٍّ المُرْتَضى وَ اِلى فاطِمَةَ الزَّهراءِ، و الى حَمزَةَ سَیِّدِ الشُّهَداء. وامُحَمَّداهُ، وَ هذا حُسَیْنُ بِالعَراءِ، تَسْفى عَلَیْهِ رِیحُ الصَّباءِ، قَتیلُ اءَولادِ الْبَغایا. واحُزْناهُ، واکَرْباهُ عَلَیْکَ یا اءبا عَبْدِ اللّهِ، اءَلْیَوْمَ ماتَ جَدّى رَسُولُ اللّه.

یا اءَصْحابَ مُحَمَّدٍ، هولاءِ ذُرِّیَّةُ الْمُصْطفى یُساقُونَ سَوْقَ السَّبایا. وَ فى بعْضِ الرَّوایاتِ: وامُحَمَّداهُ، بَناتُکَ سَبایا، وَ ذُرّیَّتُکَ مُقَتَّلَةُ تَسْفى عَلَیْهِمْ ریحُ الصَّباءِ، وَ هَذا حُسَیْنُ مَحْزُوزُ الرَّاءسِ مِنَ الْقَفا، مَسْلُوبُ العِمامَةِ وَالرَّداءِ. بِاءبى مَنْ اءَضْحى عَسْکَرُهُ فى یَوْمِ الاثْنَیْنِ نَهْبَا. بِاءبى مَنْ فُسْطاطُهُ مُقَطَّعُ العُرى.

بِاءبى مَنْ لا غائِبُ فَیُرْتَجى،

وَ لا جَریحُ فَیُداوى

بِاءبى مَنْ نَفْسى لَهُ الفِداءُ

بِاءبِى الْمَهْمُومُ حَتّى قَضى

بِاءبى الْعَطشانُ حَتى مَضى

بِاءَبى مَنْ شَیْبَتُهُ تَقْطُرُ بِالدَّماءِ، بِاءبى مَنْ جَدُّهُ رَسُولُ الهِ السَّماءِ، بِاءَبى مَنْ هُوَ سِبْطُ نَبِیِّ الْهُدى ، بِاءَبی مُحَمَّدُ الْمُصطَفى ، بِاءبی عَلِیُّ الْمُرْتَضى ، بِاءَبی خَدیجَةُ الْکُبْرى ، بِاءبى فَاطِمَةُ الزَّهراءِ سَیِّدَةُ النِّساءِ، بِاءَبى مَنْ رُدَّتْ عَلَیْهِ الشَّمْسُ حَتّى صَلّى...

أَیْنَ الْخِیَرَةُ بَعْدَ الْخِیَرَةِ...

أَیْنَ الْخِیَرَةُ بَعْدَ الْخِیَرَةِ أَیْنَ الشُّمُوسُ الطَّالِعَةُ أَیْنَ الْأَقْمَارُ الْمُنِیرَةُ أَیْنَ الْأَنْجُمُ الزَّاهِرَةُ أَیْنَ أَعْلامُ الدِّینِ وَ قَوَاعِدُ الْعِلْمِ أَیْنَ بَقِیَّةُ اللَّهِ الَّتِی لا تَخْلُو مِنَ الْعِتْرَةِ الْهَادِیَةِ أَیْنَ الْمُعَدُّ لِقَطْعِ دَابِرِ الظَّلَمَةِ أَیْنَ الْمُنْتَظَرُ لِإِقَامَةِ الْأَمْتِ وَ الْعِوَجِ أَیْنَ الْمُرْتَجَى لِإِزَالَةِ الْجَوْرِ وَ الْعُدْوَانِ أَیْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْدِیدِ الْفَرَائِضِ وَ السُّنَنِ أَیْنَ الْمُتَخَیَّرُ [الْمُتَّخَذُ] لِإِعَادَةِ الْمِلَّةِ وَ الشَّرِیعَةِ أَیْنَ الْمُؤَمَّلُ لِإِحْیَاءِ الْکِتَابِ وَ حُدُودِهِ أَیْنَ مُحْیِی مَعَالِمِ الدِّینِ وَ أَهْلِهِ أَیْنَ قَاصِمُ شَوْکَةِ الْمُعْتَدِینَ أَیْنَ هَادِمُ أَبْنِیَةِ الشِّرْکِ وَ النِّفَاقِ أَیْنَ مُبِیدُ أَهْلِ الْفُسُوقِ وَ الْعِصْیَانِ وَ الطُّغْیَانِ أَیْنَ حَاصِدُ فُرُوعِ الْغَیِّ وَ الشِّقَاقِ...

عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند، کاین کرامت نیست جز مجنون خرمن سوز را

این نفس آدمی محل شبهه و اشکال است. هرگز به هیچ وجه نتوان ازو شبهه و اشکال رابردن مگر که عاشق شود. بعد از آن درو شبهه و اشکال نماند که حُبُّک الشَّییَ یُعمِی وَ یُصِمُّ.

ابلیس چون آدم رو سجود نکرد و مخالفت امر کرد گفت خَلَقتَنِی مِن نَارٍ وَ خَلَقتُهُ مِن طِینٍ. ذات من از نار است و ذات او از طین، چون شاید که عالم ادنی را سجود کند؟ چون ابلیس را به این جرم و مقابلگی نمودن و با خدا جدال کردن لعنت کرد و دور کرد، گفت «یا رب آه! همه تو کردی و فتنه تو بود؛ مرا لعنت می کنی و دور می کنی؟»

و چون آدم گناه کرد حق تعالی آدم را از بهشت بیرون کرد. حق تعالی به آدم گفت که «ای آدم چون من بر تو گرفتم و بر آن گناه که کردی زجر دادم چرا با من بحث نکردی؟ آخر تو را حجت بود، نمی گفتی که همه از توست و تو کردی؛ هر چه تو خواهی در عالم آن شود و هر چه نخواهی هرگز نشود. اینچنین حجّتِ راستِ مبینِ واقع داشتی، چرا نگفتی؟»

گفت «یا رب، می دانستم الّا ترک ادب نکردم در حضرت تو و عشق نگذاشت که مواخذه کنم.»

فیه مافیه

دل نوشت: آدمیزاد تنهاتر از اونیه که فکر میکنه... درد منم....  درد را از هر طرف بخوانی درد است...