مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست، بدست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

و بدین ترتیب در چنین روزی من اولین دوربین SLR عمرم رو خریدم :)

باشد که فرصت ثبت زیباترین تصاویر و مناظر طبیعت رو به بهترین نحو داشته باشم و تا می تونم به بهترین و زیباترین مکانها سفر کنم...

آمین

خنک آن کس که چو ما شد همه تسلیم و رضا شد، گرو عشق و جنون شد گهر بحر صفا شد

یَا أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ وَاخْشَوْا یَوْمًا لَّا یَجْزِی وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَن وَالِدِهِ شَیْئًا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَلَا یَغُرَّنَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ 

اى مردم از پروردگارتان پروا بدارید و بترسید از روزى که هیچ پدرى به کار فرزندش نمى‏آید و هیچ فرزندى [نیز] به کار پدرش نخواهد آمد آرى وعده خدا حق است زنهار تا این زندگى دنیا شما را نفریبد و زنهار تا شیطان شما را مغرور نسازد.

سوره لقمان، آیه ۳۳

حکایت سیبه و هزار بار چرخ خوردنش تو هوا....

پی نوشت: محتوای این پُست به دلایل شخصی حذف شد.

بسیار زر که مس به درآید ز امتحان...

اون چیزی که یه پیوند پایدار روتضمین میکنه، حتی فراتر از ارزشهای مشترکی که تنها به زبون می آیند و نمی شه به این راحتی مرز ادعا و عمل بهشون رو تشخیص داد، میزان از خود گذشتگی و محبته. گاهی یه امتحان کوچیک کافیه برای کشف مرز خودخواهی و غرور از محبت و از خودگذشتگی.

یه رابطه سازنده و کمک کننده به رشد و کمال دو طرف، مستلزم گذشت و صبره. پیوند دو منِ مغرور که حتی حاضر نیستند از علایق فردی هم بخاطر دیگری بگذرند و نمی تونن درکی از شرایط سخت هم داشته باشند و همراه هم بشن، پیوند الهی نیست. دوبال یک پرنده باید همراه و هماهنگ باشن تا بشه پرواز کرد. گاهی یه امتحان کوچیک کافیه....  

سالها باید که تا یک سنگ اصلی ز آفتاب، لعل گردد در بدخشان یا عقیق اندر یمن

عشق بنده ایست خانه زاد که در شهرستان ازل پروده شدست، سلطان ازل و ابد شحنگی کونین بدو ارزانی داشته و این شحنه هر وقتی بر طرفی زند و هر مدتی نظر بر اقلیمی افکند و در منشور او حسن نبشته است که در هر شهری که روی نهد، باید که خبر بدان شهر رسد، گاوی از برای او قربان کنند. «فانّ اللّه یأمرکم أن تذبحوا بقرة»، و تا گاو نفس را نکشند قدم در آن شهر ننهد. و بدن ایشان بر مثال شهریست، اعضای او کویهای او و رگهای او جویهاست که در هر کوچه رانده اند، و حواس او پیشه ورانند که هر یکی بکاری مشغولند و نفس گاویست که درین شهر چرا تنها می کند و او را دو سروست یکی حرص و یکی امید و رنگی خوش دارد، زردی روشن است فریبنده، که هر که درو نگاه کنی خرّم شوی، «صفراءُ فاقعٌ لونها تسرّ الناظرین».

نه پیریست که بسبب «البرکة مع اکابر کم» بدو تبرک جویند، نه جوانست که بفتوی «الشباب شعبةٌ من الجنون» قلم تکلیف ازو بردارند، نه مشروع دریابد، و نه معقول فهم کند، نه ببهشت نازد، نه از دوزخ ترسد، «لا فارضُ و لا بکرٌ عوانٌ بین ذلک».

نه علم نه دانش نه حقیقت نه یقین چون کافر درویش نه دنیا و نه دین نه بآهن ریاضت زمین بدنرا بشکافد تا مستعد آن شود که تخم عمل درو افشاندند، او فکرت از چاه استنباط علم می کشد، تا بواسطه معلوم از مجهول رسته شود. 

در بیابان چون افسار گسسته می گردد، «لا ذلولٌ تُثیر الارض و لا تسقی الحرث مسلمةُ لا شیة فیها». این گاو لایق آن قربان نیست و در هر شهر نیست جز گاو نیابند، و هر کسی را از دل نیاید که این چنین قربانی تواند کرد و هر وقتی این گاو روی ننماید.

مونس العشاق یا رساله فی حقیقة العشق

شیخ اشراق شهاب الدین سهروردی

اُدعونی اَستَجِب لَکُم

نیایش بعضی از ما آدمها با خدا

و درخواست از او برای حضور در زندگیمان

مانند شیطنت بچه هایی است که در می زنند و فرار می کنند...

دوری به تن لیک از دلم اندر دل تو روزنیست، زان روزن دزدیده من چون مه پیامت می کنم

امام مهدی (عج):

ما در رعایت حال شما کوتاهی نمی کنیم و یاد شما را از خاطر نبرده ایم

که اگر جز این بود گرفتاریها به شما روی می آورد و دشمنان شما را ریشه کن می کردند. پس تقوا پیشه کنید و در همه حال ما را یاری نمایید.

بحارالانوار، جلد ۵۳، صفحه ۱۷۵

پی نوشت: کار از تو می رود مددی ای دلیل راه، کانصاف می دهیم و ز راه اوفتاده ایم

گیرم که سوز و آتش عشاق نیستت، شرمت کجا شدست تو را هیچ روی نیست...

خدایا مرا ببخش که همواره در گرفتاری هایم دنیا را از تو خواسته ام

الهی دستانی عطا کن که تو را برایم از تو بخواهد...

یا شَفیقُ یا رَفیقُ فُکَّنى مِنْ حَلَقِ الْمَضیقِ وَاصْرِفْ عَنّى کُلَّ هَمٍّ وَ غَمٍّ وَ ضیقٍ وَاکْفِنى شَرَّ ما لا اُطیقُ...

Unknown

پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی

که صفایی ندهد آب تراب آلوده

قدر تو به اندازه صبر توست...

عزیز من!

زندگی، بدون روزهای بد نمی‌شود؛ بدون روزهای اشک و درد و خشم و غم.

اما روزهای بد، همچون برگ‌های پاییزی، باور کن که شتابان فرو می‌ریزند، و در زیر پاهای تو، اگر بخواهی، استخوان می‌شکنند، و درختْ استوار و مقاوم بر جای می‌ماند.

عزیز من!

برگ‌های پاییزی، بی‌شک، در تداوم بخشیدن به مفهومِ درخت و مفهوم‌بخشیدن به تداوم درخت، سهمی از یاد نرفتنی دارند…

نادر ابراهیمی