کار نه تنها کردِ بنده دارد، بلکه کار، خواستِ خدا دارد، بنده به کوشش تنهایی خویش، نجات خویش کی تواند؟

«وَأَنزَلْنَا إِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ» ﴿نحل ۴۴﴾

بدان که تفّکر پژوهندگی بصیرت است، برای دریافتن جستنی. و آن را سه نوع باشد: تفّکر در عین توحید، تفکّر در لطایف صنع او، تفّکر در معنیهای اعمال و احوال.

و تفّکر در عین توحید، برجَستن دربجر جُحود (انکار) است: از آن وا نرهد، جز با عصمتِ چنگ زدن به ضیاء کشف و تمسّک به علم ظاهر.

و تفّکر در معانی اعمال و احوال آن است که رهنوردیِ طریقِ حقیقت را آسان کند.

و رهایی از تفّکر بر عینِ توحید، به سه چیز باشد: با دانستن ناتوانی عقل، با نومیدی از واقف شدن بر غایات، با عصمتِ چنگ زدن به دستاویز تعظیم.

و درک لطایف صنع، به سه چیز باشد: با حسن نظر بر مبادی منّتها، و پذیرفتن دعوتهای اشارتها، و وارستن از بندگی شهوتها.

وقوف بر تفّکر مراتب اعمال و احوال، به سه چیز باشد: هم صحبتی جستن با علم، حذر کردن از رسوم*، شناسایی مواقع بارانهای سودمند*.... 

* عبدالرزاق کاشانی آن را شریعت معنی می کند، و سلوک و صفات شخصی صوفی از روی ظاهر.

* همان که خداوند در دلهای عارفان می باراند، از ابرهای حکمت ربّانی خویش...

مدیر مدبر...

پول رو با بی عدالتی نسبت به بقیه تنها انگیزاننده یه عده کردن، هم باج دادن به اون آدمهای خاصه و هم بی انصافی در حق بقیه. تا کجا می شه با پول بی انگیزه ها رو وابسته نگه داشت؟ به قیمت از دست رفتن علایق و انگیزه های بقیه؟!...
دلم نمی خواد تو محیط کارم شاهد شکل گرفتن این چرخه بی عدالتی و بی انگیزه گی باشم. دلم نمی خواد به قیمت نگه داشتن یکی (حتی اگه از عزیزترینهام باشه)، همه رو از دست بدم...

چقدر برای بعضی ها راحته بجز خودشون به هیچ کس دیگه ای فکر نکنن. چقدر برای بعضی های دیگه راحته خودشونو کنار بکشن و بقیه رو رها کنن به حال خودشون...این جا است که مطمئن می شم نه نمازهای جعفر طیار و  شب طولانی، و نه چله های بی ثمر و کلاس های اساتید مبدع میونبرهای رِند وار! هیچ کدوم هادی آدم نیست تو این راه بی همراه و سخت وقتی چشم بسته باشیم روی تعقل، حقیقت و راه آشکاری که تو صاف و واضح پیش رومون قرار دادی... وه که چه کوته بینیم و سخت بی انصاف...